من با زندگی شبانه موافقم | زیست شبانه نیاز یک شهر بزرگ است

از وقتی درباره‌ی مدیریت زمان کار می‌کنم متوجه شده‌ام که آدمیزاد تنوع بسیاری در خواسته‌ها، آرزوها، پتانسیل درونی، نیازها و… دارد. به همین دلیل در آموزش‌های خودم تلاش کرده‌ام طبع بشر را بشناسم و تا آنجایی که می‌شود آموزه‌های خود را متناسب و متنوع ارائه کنم.

با توجه به سوابق کاری که داشته‌ام و تنوع ارتباطاتی که با آدم‌های مختلف در موقعیت‌های متنوع برقرار کرده‌ام و شناختی که محصول آموزش و آموختن است، به این نتیجه رسیده‌ام که نمی‌توانیم با دستور دادن و امر و نهی یک طرفه چند میلیون یا چند ده میلیون نفر را به یک سبک زندگی خاص ترغیب یا مجبور کنیم.

ساعت درونی یک بحث بسیار مهم است که حالت بیولوژیکی دارد و به آسانی قابل تغییر دادن نیست (مخصوصا با دستور دادن) حال  این مسئله را در کنارِ اختلالات خواب که باعث می‌شود بسیاری از مردم شب‌ها نتوانند به خواب بروند و حتی سبک زندگی دلخواه و… از دلایلی است که ما را وادار می‌کند به این طرح نگاه مثبت داشته باشیم..

فیلم | تجربه‌ی من در زیست شبانه

چند پیش در اینستاگرام خودم یک فیلم کوتاه را منتشر کردم که در کنار یکی از خیابان‌های اصلی شهرک غرب تعدادی کامیون با انواع غذاهای فوری و نوشیدنی همراه آهنگِ زنده پذیرای افرادی مثل من بودند که نیمه شب را خواب نبودند/نمی‌توانستند بخوابند/ دلشان نمی‌خواست بخوابند / دوست داشتند بیرون باشند و…. ، با همین این چند دقیقه و متنِ کوتاهی که آنجا منتشر کردم را ببینیم:.

.

زندگی شبانه | ساعت یک بامداد است و چنین شادمان کنار خیابان غذا می‌خوریم و موسیقی می‌شنویم. ایران و همه‌ی شهرهای ما به یک بخشِ بسیار مهم به نام 《زندگی شبانه》 نیازمندند. همه آدم‌ها مثل هم نیستند و نمی‌توانند یک شکل زندگی کنند، به تنوع و تفاوت احترام بگذاریم و زندگی شبانه را رسمیت ببخشیم. نه اینکه ساعت دوازده شب، شهر می‌شود سکوت و خلوت و خواب ِ اجباری.

پارادایم شیفت در باورهای تصمیم گیران

نگاه اشتباهی که در بین بسیاری از مسئولان ایرانی وجود دارد، نگاه کنترلی است و نه نگاه مدیریتی و در حالتی ارتقا یافته نگاهِ رهبری، بر همین اساس به گمان من بایستی در زیرساخت‌ها و باورهای مراکز قدرت و تصمیم‌گیری و هیئت حاکمه‌ی تصمیم‌گیر یک پارادایم شیفت اساسی رخ بدهد تا بر مبنای واقعیت‌های موجود در شهر تصمیم‌سازی شود.

به نظر می‌رسد زیرساخت‌های کافی امنیتی و فرهنگی و امکانات برای اجرای این طرح (در کنار مغزِ مسئولی که کنترلی به مردم نگاه می‌کند) وجود ندارد، ایرادی نیست، ما به تازگی می‌فهمیم «چگونه زندگی کنیم تا بهتر باشیم» بهتر است این عوامل شناسایی و به سرعت برطرف شوند تا تنوعِ زیستی مردم محقق شود...