عکاس نیستم، ولی عکس گرفتن را دوست دارم. کلاس عکاسی هم نرفته ام و فوت فن عکاسی و کار با دوربین را نمی دانم، اما آنچه به نظرم زیبا می آید را از نگاه و زاویه دید خودم عکس می گیریم و «لحظه نگار»ی میکنم.
مقدمه
در مورد پارک رفتن آنهم حداقل هفته ای دوبار بارها به دوستان خودم گفته ام، تقریبا این کار به عنوان یک عادت رفتاری شاخص در من وجود دارد. من عاشق اردیبهشت بهارم، امسال نتوانستم به جنگل های شمال کشور بروم، چند روز قبل دوربین خودم را برداشتم و به نزدیک ترین پارک خانه مان رفتم و از آنچه زیبا می دیدم، بخشی را ثبت کردم.
سری اول «سرکوچه ما بهار است» شامل ۲۱ عکسی هست که گرفته ام و با کیفیت بالا اینجا منتشر میکنم. البته تلاش من در ثبت عکس ها به گونه ای هست که بتوان در کنار سوژه اصلی عکس، متنی را هم نوشت و به عنوان «عکس نوشته» از آن استفاده کرد.
همچنین: بخش دوم این عکس ها با عنوان «سرکوچه ما بهار است-سری دوم» را با ۲۳ عکس دیگر ببینید
مشاهده عکس‌ها
برای دیدن عکس ها در اندازه اصلی، روی آن ها کلیک کنید یا آنها را در Tab دیگری باز کنید.
نکته‌ی پایانی
دیدن زیبایی ها و فرصت ها و امکانات حداقلی و دم ِ دستی، یک توانمندی ذهنی است که باعث می شود با دنیا را شکل بهتری بفهمیم و زندگی بهتری را تجربه کنیم.
وقتی این عکس ها را می گرفتم به نگاه و حرف های دیگران هم توجه داشتم، هر کسی آمده بود تا به اندازه خود حظّی از پارک و محیط خوب آنجا ببرد، اما انگار سالها بود کسی از پارک عکس نگرفته بود (بدون توجه به آدم ها)، این تجربه ای هست که شاید بتوان در بحث مهاجرت ذهنی هم آن را گنجاند.
اگر روزی در نزدیک ترین پارک ِ محل ِ زندگی ِ خود خواستید لحظه های ناب را ثبت و ضبط کنید، باید کمی به محیط و آدمها بی تفاوت باشید. صرفا جهت اطلاع 🙂
استفاده از این عکس ها به هر نحوی و در هر جایی آزاد است، اما اگر لطف کنید و اشاره ای به منبع داشته باشید، نشانه بلوغِ فرهنگ ِ دیجیتالی شماست.
.
