آدرس متن بالا که اشاره به این متن با عنوان «در کجا این ظلم بر انسان کنند؟» دارد. پس از خواندن این نوشته آن را به صورت عکسی کوتاه درآورده و برای دوستان خود ارسال کردم:یادداشت بالا را من در کمتر از نیم‌ساعت نوشتم ولی ورود به تلگرام و ارسال یادداشت به کانال بیش از ۵۰ دقیقه وقت من را گرفت؛ یعنی حدود دو برابر زمانی که صرف نوشتن آن شد. پس از ارسال، یکی دو غلط تایپی در متن دیدم؛ هر چه کوشیدم نتوانستم دوباره به تلگرام وصل شوم تا از گزینۀ ویرایش استفاده کنم. حدود دو ساعت دیگر انواع فیلترشکن‌ها را آزمودم تا اینکه سرانجام یکی از آنها کار کرد؛ اما باز هم نتوانستم وارد کانال بشوم؛ چون سرعت اینترنت در حد احتضار بود. بالاخره بعد از دو ساعت و نیم کوشش بی‌وقفه توانستم غلط‌های متن را اصلاح کنم. بنابراین کاری که باید کمتر از یک دقیقه وقت بگیرد، بیش از سه ساعت از وقت من را بلعید.
با باوری که به مفهوم «زمان ملی یا عمومی» دارم و با نوشته‌هایی که در بخش «مدیریت زمان یا زمانه» می‌آورم احساس کردم که چه نکته‌ی ارزشمندی را آقای بابایی اشاره کرده‌اند و واقعا باید با عنوانی تلخ و هشداردهنده مثل «برای ثبت در تاریخ» آن را مکتوب کرد. به همین دلیل در انتهای این نوشته یک متن کوتاه با این محتوا اضافه کردم:
با «زمانِ عمومی و ملی» و یا همان «زمان جمعی» چه می‌کنیم؟ آیا راه جبرانی دارد؟
زمان ارزشمندترین دارایی ماست، تلف کردنش هنر نیست، باید بکوشیم همه درکنارهم از آن استفاده کنیم، بزرگ‌ترین خدمت ما به همدیگر ارزشمندکردن زمان دیگریست.
.به نظر شما دیگر در چه مواردی ما زمان جمعی خود را از دست می‌دهیم؟ چه برهه‌هایی از تاریخ ما زمان‌های بسیار زیادی را از کف داده‌ایم؟ آیا راه جبرانی برای آن وجود دارد؟ اگر نه، چه باید کرد؟
سجاد سلیمانی ( مربی و مدرس مدیریت زمان )